الشيماء عفيفى
انا والكون مابنا معاد ..
ويوماتى بنتقابل ..
يجينى النوم ويتحايل ..
ازقه بعيد ..
واهرب اجرى اشوف الوقت ..
ومابنمشى ..
عشان ألحق نهار بكره ..
وبستناه من دلوقت ..
عشان لما الامل يجى فى وسط النور ..
راح ألمح مركبه الجايا فى وسط بحور ..
واعيش فى ساعات من الحريه تسعدنى ..
ومهما اتعب مخصمه النوم والاحلام مابتسبنى ..
واحساس السهر بيهد ..
لكن عمره مايغلبنى ..
انا بحلم ..
واصدق حلمى ولا بندم ..
فى يوم ع ماضى وحكايه ..
كانت مقسومه اه لغيرى ..
ساعات بشتاق ..
اكيد بزعل ..
لكنى بعود وبتحمل ..
ولا بنهار ..
ولا بختار ..
ساعات بقول كلام جبار ..
انا حره ..
بحب الوحده واللمه فى عينى خلاص بقت مره ..
انا ساكته مابتكلمش ..
ومين قال مابتعلمش ..
انا بضحك وصوتى بيعلى ويجلجل بضحك جميل ..
وصدقنى ورا ضحكى ..
دموع غرقانه قلب عليل ..
بخبى ألامى وادفنها ..
وقلبى يطير بحريه ..
بخطي ووثقه من نفسى ..
وبقوى وروحى محنيه ..
مابتشوفنيش وانا ببكى ..
ولا هتشوفنى ابدا يوم ..
ده دمعى يوماتى بيخونى
ويتسرسب لرب الكون ..
انا قويه واحزانى دى منسيه ..
فى عين الناس ..
وبيشورو وبيعدو نعم عندى ..
بدون احساس ..
ولاعمرى راح اوصف كرب ..
انا بضحك وقلبى فحرب ..
أنا روحى وكيانى بيتهدو ..
واحزانى وأوجاعى مايتعدو ..
انا الانسان اللى متغطى بكل الخوف ..
انا القصه اللى من خوفها نقصها حروف ..
انا الصادق اللى مابيكدب ده مهمى يشوف ..
أنا الواضح أنا المخلص أنا المعروف .
(الشيماء عفيفى ).
